voor altijd toch?

‘Voor altijd toch’, zucht je vertwijfeld

met je hoofd, je moede hoofd, in je handen.

Af en toe, zo op je ronde

Klop je met betraande ogen bij mij aan.

Bezoek je me voorbij de poorten van ons koninkrijk

In mijn huisje met de piepende deuren,

Ga je zitten op mijn wankele stoelen

Nadat je het stof van de zitting klopte.

En kijk je me vragend aan.

Dan zeg ik niets. Spoel ik de oude theepot om, zet ik thee en zing ik wat.

Ik heb geen antwoorden, er is geen rede.

Strijk met mijn hand je natte sproeten,

En houd je hand dan even vast.

En als ik dan weer neig te verdwijnen

In het warme, je arme, het samen. Terug wil verglijden naar het ons

Dan knik ik je toe en neem jij zwijgend je jas van het haakje.

Sleep je het lood in je schoenen terug uit de deur.

Als dit het leven is, dan is het een rare.

Zo zoekend tussen samen en alleen.

Van vallend naar weer op de been.

Eerst jij dan ik en amper samen.

Wat wordt de ruimte beperkt,

Zo kernachtig

Zo klein

Wanneer je vooral alles rondom je stormt,

Je hand er bijna afgeblazen wordt wanneer je uitreikt

en je het best diep in jezelf kan zijn.